#31. 21 juli 2023, week 31

Dagboekfragment week 23. Vakantie. Deze week doe ik alsof alles normaal is en neem ik vakantie om alleen maar plezante dingen te doen. Fuck this! Ik heb er genoeg van om me alleen maar moe te voelen. De blauwe plekken op mijn ziel mogen eindelijk wel eens geel worden.
__________
Over Brieven aan mijn mama. Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 31. 

Opnieuw zitten er twee weken tussen deze brief en de vorige. Dat is niet omdat ik niets meer te zeggen heb. Wel omdat ik al mijn energie steek in de gesprekken met de voedingspsycholoog en alles wat ik uit die gesprekken meeneem naar mijn dagdagelijkse leven.

Ik sleep veel oude overlevingspatronen mee die niet meer nodig zijn maar die wel heerlijk vertrouwd aanvoelen en daarom kan ik ze moeilijk loslaten. Zo blijkt dat wonen in een kindertehuis met je eigen ouders als pleegouders toch meer invloed heeft gehad op wie ik nu ben dan ik besefte. Blijkbaar moest jij daar ook voor doodgaan. Omdat met jouw sterven veel van die patronen ineens bloot liggen. Ik heb nu de keuze om ze op te rapen of te laten liggen. Helaas is dat laatste geen optie meer als ik ooit op een gezonde manier aan eten wil denken.

Afgelopen week was ik echt niet goed van mijn een winkeluitstapje. Ik beperk winkelen tot online het hoogstnoodzakelijke kopen. Af en toe ga ik eens naar Het Natuurhuis ( of de Rooie Bietenwinkel zoals Edward het noemt :-) ) om mijn voorraad natuurlijke spullen aan te vullen.

That’s it. Ik heb dit jaar nog geen kleren gekocht, geen schoenen, geen juweeltjes ... niks. Maar nu moest ik wel. Ed had last van zijn enkel en kon amper stappen. Luiz deed alsof hij verhongerde want er was geen eten (dat hij lekker vond) in huis.

Dus ikke dapper naar de winkel. Ik had een lijstje bij met ongeveer 9 producten opgeschreven. Aan de kassa stonden de tranen in mijn ogen. WTF?!? Ik had een bomvolle kar en alles twee of drie keer gekocht. Onbewust. En ik weet niet waarom. De rekening was navenant, ik durf zelfs niet opschrijven hoeveel het was. Ik was er niet goed van en ik besefte dat ik niet alleen mijn eten zo eet maar ook zo koop. In twee of zelfs drie porties. Ed was begripvol. “Leer hieruit”, zei hij. “Ga op zoek naar de reden waarom je dit doet.”

De waarheid is dat ik het echt, echt, echt niet weet. Het loopt de spuigaten uit sinds jij overleden bent dus het is duidelijk een compensatie voor het niet willen voelen van de pijn die er is omdat jij weg bent. Maar ik deed dit ook voordat jij ziek werd. Ik deed dit ook 10 jaar geleden en 20 jaar geleden. Niet zo extreem als nu maar het is blijkbaar wel een zeer diep onderliggend patroon. We (de Psy en ik) gaan nu op zoek naar de waarom.

En zo bouw ik verder aan een nieuwe identiteit. Aan een leven zonder jou. Dat is nog steeds aarts- en aartsmoeilijk. “Een uitdaging”, zou een van mijn businesscoaches zeggen. “Een verdomd ingrijpende en schokkende uitdaging”, durf ik wel zeggen.

Ik weet nog altijd niet hoe ik dat ga doen. Een leven zonder jou. En binnenkort ook zonder chocolade.

__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]