#33. 4 augustus 2023, week 33

Dagboekfragment week 33.

"Misschien heeft de tijd hier voor mij vijf dagen stil gestaan", fluisterde ze. "Dat is dan vijf dagen gewonnen.", zei ik terug. Deze week is er eentje van terugblikken naar één van de fijnere weken in het ziekteproces van mijn mama. Vijf dagen samen vakantie in Frankrijk waar we als visjes in het water genoten van het weer, de omgeving en het eten.

__________
Over Brieven aan mijn mama. Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

__________
Brief week 23.

Mammie,

Ik hoop dat ik deze keer de brief gepost krijg want elke keer als ik op publiceren klik, verdwijnt hij ergens in Notitiesland op Facebook.

Ik ben in Pousseaux. Ik lig op de grond op exact dezelfde plek als 32 weken geleden. Toen lag ik doorheen de pijn en het verdriet te ademen want jij was nog maar net dood. Nu probeer ik uit alle macht een potje vitamines op te rapen dat onder het bed is gerold maar het glipt altijd uit mijn handen. Edward ligt deze keer niet te slapen. Hij krijgt wel de slappe lach bij het aanschouwen van mijn verwoede pogingen. Dat hij op zijn buik op bed ligt en ondersteboven kijkend aanwijzingen geeft, helpt ook niet. Integendeel, het zorgt alleen maar voor meer gelach en uiteindelijk geef ik het op. Morgen een nieuwe poging. Zelfde plek, andere emotie.

Nochtans leven er overal in dit huis herinneringen aan jou. Je wilde zo graag de plek zien waar Luiz vol van is en de plek waarvan Edward en ik op dat moment nog dachten ze te kopen. Tussen haakjes, het is een van de broers die het huis overnam van de ouders. Je wilde ook deel uitmaken van ons leven in Frankrijk. Ervaren wat het is om ergens te zijn waar de tijd is blijven stilstaan. “Misschien heeft de tijd hier voor mij ook vijf dagen stilgestaan”, fluisterde je bij je vertrek. “Dat is dan vijf dagen gewonnen”, zei ik terug.

Eigenlijk was je te ziek. Je herstelde maar moeizaam van je chemokuren en plande korte trips zoals deze tussen twee beurten in. Een dag chemo, een week ziek, een week iets beter. Ik zorgde voor je en kookte gezond en verteerbaar eten. Jij hield je sterk en stond erop om elke dag een uitstap te maken. “Laat me de streek maar zien”, zei je tegen Edward. Je genoot van elke seconde. Soms vergat je zelfs dat je ziek was.

We dronken liters wijn want dat was het enige dat geen metaalachtige nasmaak naliet in je mond. Ik dronk dapper mee hoewel ik eigenlijk geen alcohol drink. Of toch heel weinig. We visten zelf onze forel. We schoten nog net geen hert (inside joke, sorry mensen) maar we zagen ze wel vrolijk rondhuppelen aan de rand van de wei bij het avondschemer. De buizerd cirkelde boven het dak van het huis, aangevallen door een familie kraaien. Rudy ging op zoek naar de geheime gang die het kasteel met de abdij verbindt.

Er hangen veel herinneringen aan jou in deze streek want het waren vijf intense dagen. Dagen zonder zorgen en veel gesprekken. Je was opeens weer Franser. Na een dag of twee gleed je in je Frans erfgoed en soms begon je ook tegen mij in je moedertaal. De taal die wij nooit leerden want je had slechte herinneringen aan hoe jij als Franssprekend kind opeens in een Nederlandstalige school terecht kwam. Hoe eenzaam je die eerste maanden was omdat niemand je begreep. Dat wilde je ons besparen en ik heb het je heel lang verweten dat ik niet tweetalig werd opgevoed.

Het zijn geen herinneringen die bezwaren. Ik voel me eerder verlicht. Nochtans is de zomer het moeilijkste moment in mijn rouwen. Jij was een zomerkind. Geboren op 21 juni. Midzomer wanneer de dag het langst is. De zomer doet me denken aan jouw moestuin. Aan samen oogsten en tomatenpuree maken met het teveel aan tomaten. Ook dit jaar zijn er weer rode bieten geplant. Speciaal voor mij. Hoewel, ik zou eens moeten vragen of Ellen dat ook eet. Dat weet ik niet.

Tegelijkertijd houd ik, het winterkind, voor het eerst in mijn leven van de zomer. Ik, geboren in het putje winter. Terwijl de winter het hevigst is. Ik, met mijn verlangen naar vriestemperaturen. Die pas een jas aandoet als het onder de 5 graden gaat. Die het gelukkigst is met donkere dagen en lange nachten. Met dat speciale winterlicht wanneer de zon een dag hevig schijnt. Die het liefst winterkleren aandoet. Laagje na laagje, wollen truien, dikke sokken. Ik houd voor het eerst in mijn leven van de zomer. Want de zon verwarmt de koude in mijn hart. Ik voel me verlicht.

Liefs, Katrien

__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]