#35. 18 augustus 2023, week 35

Dagboekfragment week 35.

Ik weet dat ik op den duur zal kunnen leven zonder jou. Maar het is alsof alle vergeten verdriet is vrijgekomen. Alle diep verborgen gevoelens die ik nooit heb uitgesproken. Alle geheime gevoelens, beter gekend als frustraties. De vergeten Moederdag. Het bedrog in een relatie. Het verliezen van een baby'tje. Die ene werkplek waar ik werd gepest. De schaamte rond de burn-out daarna. Het verdriet rond de jeugdliefde die veel te jong overleed. Het verhuizen van de Kempen naar Antwerpen tijdens de pubertijd. Het verlangen naar bergen, dennenbomen en sneeuw.

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 35

Dag mams,

Vijfendertig weken geleden werd jij voormoeder en ik moede(r)loos.
Dat is zot 245 dagen en 5880 uren dat ik jouw stem niet meer hoor.

Afgelopen zaterdag was het moederdag. De échte. De jongens waren het vergeten. Het maakte me heel erg verdrietig. Zij hebben het vreemde idee dat ik Moederdag en mijn verjaardag eigenlijk niet zo belangrijk vind. Dat is mijn eigen schuld. Dat komt omdat ik er nooit een probleem van maak als het vergeten wordt. Ik bedek de lauwe excuses voor het vergeten kopen van een cadeau met de mantel der moederliefde.

Maar deze keer was ik echt verdrietig. Het was mijn eerste moederdag zonder jou. Het maakte me dubbel zo triest. Geen bloemen voor jou en geen bloemen voor mij. Ik zei echter niets. Weeral niet. Om me te troosten besliste ik dan maar dat het Voormoederdag was. Wat het eigenlijk ook is want oorspronkelijk is deze uit Amerika overgewaaide traditie een dag waarop alle overleden moeders worden herdacht.

Ik dacht de hele dag aan jou. Ik probeerde herinneringen boven te halen die me blij zouden maken. Dat lukte niet. Ik bekeek foto’s. Dat was tranen wegslikken. Ik was zo moedig, of zo stom, om een filmpje af te spelen waarop jij danst samen met Sien. Heel slecht plan.
Want het was zot 245 dagen en 5880 uren geleden dat ik jouw stem nog had gehoord. Ik zakte weg.

Daar lag ik. Opnieuw op diezelfde vloer waar ik 34 weken geleden tegen mezelf zei dat ik moest ademen. (Waar ik twee weken geleden met het potje vitamines vocht). Dat ik dit kon. Leven zonder jou. Dat miljarden dochters het voor mij ook al hadden gedaan. Dat ik niet alleen was. Dat mijn zus ook haar mama verloren was en zij is jonger dan ik dus dat is dan erger. Dat ik moest blijven ademen. Blijven ademen, godverdomme.

Maar ik zakte weg. Ik voelde het. Mijn verdriet komt in vlagen en ik voelde dat dit een storm was. Bliksemschichten naar die donkere plek in mezelf. Ondertussen deed ik mijn ding met de glimlach op de lippen. Ik herkende het patroon. Ik herkende ook de eetbuien die ermee gepaard gaan. Want zonder suiker en vet kan ik niet plastiek glimlachen naar de buitenwereld. Kan ik niet, niets zeggen.

Ik weet dat ik op den duur zal kunnen leven zonder jou. Maar het is alsof alle vergeten verdriet is vrijgekomen. Alle diep verborgen gevoelens die ik nooit heb uitgesproken. Alle geheime gevoelens, beter gekend als frustraties. De vergeten Moederdag. Het bedrog in een relatie. Het verliezen van een baby'tje. Die ene werkplek waar ik werd gepest. De schaamte rond de burn-out daarna. Het verdriet rond de jeugdliefde die veel te jong overleed. Het verhuizen van de Kempen naar Antwerpen tijdens de pubertijd. Het verlangen naar bergen, dennenbomen en sneeuw.

Het ligt allemaal open. Het zit in de speklaag die ik als een fort rond mezelf heb gebouwd. Er kan niets in maar er kan ook niets uit. Maar de bliksemschichten van de storm in mijn hart verlichten alles wat ik verborgen wil houden. Het is een zondvloed want tijdens zo’n donkere dagen lijkt het wel alsof alles tegelijkertijd mijn aandacht opeist. Alle verstopte verdriet en alle rauwe pijn.

Dus lig ik op de grond. We gaan naar huis. Morgen pakken we in. Overmorgen zijn we thuis. Ik moet alleen zijn. In mijn atelier. Instorten. Rechtkrabbelen. Creëren. Woest schilderen. Verwilderd woorden typen. Gejaagd alles op papier zetten. Met inkt en verf. Met pen en potlood. Ik moet de scheuren in mijn muur herstellen. Verhalen inspreken. Teksten uit mijn strot naar boven duwen. Ik moet zingen. Naar de voormoeders. Krijsen. Hees en hol mijn woorden uitspuwen.

Maar voorlopig lig ik op de grond mét plastieken glimlach.
Het stormt onder een stralende hemel.

Liefs,
Katrien

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]