#37. 1 september 2023, week 37

Dagboekfragment week 37

Jij was de zetel waarin ik plofte om mijn verhaal te doen. Elke week opnieuw. Vertellen over de toekomst, de plannen die ik had, de dingen die ik gedaan had. Gedachten, ideeën, verhalen. Het passeerde allemaal.

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 37

Dag mams,

Ik heb andere dingen die mijn aandacht vragen. Mijn focus verschuift. Dat is goed, toch? Toch is er die leegte. Een lege plek in mezelf die ik niet opgevuld krijg. Jij was de zetel waarin ik plofte om mijn verhaal te doen. Elke week opnieuw. Vertellen over de toekomst, de plannen die ik had, de dingen die ik gedaan had. Gedachten, ideeën, verhalen. Het passeerde allemaal.

Van alle dingen die ik mis, mis ik dit het meest. Mijn verhaal doen. Woorden spuien. Verbanden leggen. Ideeën uitwerken terwijl ik ze vertelde. Losse verhalen vertellen. Mijn ongenoegen uiten. Gelukjes delen.

Een beetje zoals het random woorden op papier zetten die dan toevallig ook nog een consistent verhaal blijken te zijn én een brief aan jou. Het is eigenlijk gewoon de verderzetting van mijn wekelijkse passage in Oelegem. Soms twee keer, soms drie keer. Ik probeer je een brief te schrijven op maandag maar het lukt me niet altijd even goed. Soms is het zo’n opgave dat ik er een week over laat gaan. Met opgave bedoel ik niet dat ik het teveel vind maar wel dat het teveel is. “Deze week niet”, denk ik dan.

Soms heb ik gewoon ook niets te zeggen. Luide stilte. Oorverdovende zwijgzaamheid. Dan broed ik. Als een kip op een ei, op een verhaal of een idee. Dan kan ik niemand om me heen verdragen. Ook de doden niet. Zij zijn dan lastige vliegen die in mijn hoofd zoemen. Wanneer ik ze kan uitzetten is er tijd voor andere dingen. Soms is het druk in mijn hoofd hoor. Gelukkig is dat niet elke week.

Soms heb ik heel veel te zeggen. Niet persé tegen jou. Wel tegen anderen. Over dingen die me storen. Maar ik heb geleerd om me af en toe te hullen in stilzwijgen. Omdat dat gezonder is dan woorden eruit flappen die wel waar zijn maar niets bijdragen tot de verstandhouding met die persoon. Probleem. Die woorden kon ik inslikken en ergens bijhouden tot ik ze kon spuwen aan jouw tafel.

Daarom schrijf ik. Ik ben nog niet klaar met dingen tegen jou te zeggen. Ik had ook elke dag tegen je foto kunnen babbelen. Of in het ijle tegen de lucht in de hoop dat je me dan zou horen. Ik weet dat ik dit niet kan blijven doen. Binnen 16 weken ben je immers 52 weken dood. Dan hebben we alles een eerste keer zonder jou gehad. Dan kan de tweede toer beginnen. In lawaai of in stilte.

Katrien

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]