#40. 22 september 2023, week 40

Dagboekfragment week 40

Het is raar om geen foto’s door te sturen. Om geen groenten geoogst te zien. Zo zie je maar hoe vanzelfsprekend de zomers waren. Wat ik het meeste mis zijn niet de grote dingen. Het zijn de kleine dingetjes. De foto’s. De telefoontjes. Jouw stem. De manier waarop je een appel schilt en mij automatisch ook partjes geeft - net zoals toen ik klein was -. De vuile klompen aan de achterdeur. De strohoed. Jij die de witte was ophangt in de zon want dan bleekt die zo schoon in het zonlicht. Het draaien met je ring die steeds losser kwam zitten naarmate je zieker werd. Het beetje koffie dat altijd achterbleef in je koffietas en ook in de mijne.

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 40

Dag Mams,

Bompa Ken is gestorven, jouw schoonvader. Zaterdag is de begrafenis in familiale kring. Ik heb jou altijd alleen maar met hele warme woorden over Raymond horen praten en ik doe mijn stinkende best om met dezelfde warmte iets op papier te zetten. Het verhaal vertellen van iemand die ik regelmatig voor jullie open haard zag zitten of in het hoekje van de wintertuin, dat doet me iets.

Ik moet eerlijk zijn. Het doet me eigenlijk heel veel.

Jij bent opnieuw constant in mijn gedachten omdat elke herinnering aan hem onlosmakelijk met jou is verbonden. Ik krijg je niet meer uit mijn gedachten. Daarstraks in de auto overviel het me weer. Een lied op de radio dat me aan jou deed denken. De zin: “Alles gaat goed, maar niet zoals het moet.”, deed mij de das om.

Dat is exact verwoord hoe het gaat. Het gaat immers goed. Maar er is ook die constant zeurende pijn in mijn borstkas en in mijn keel. Het doet fysiek pijn om jou te moeten missen. Tegelijkertijd worstel ik ook met mijn zelfbeeld. Ik ben nog altijd op zoek naar wie ik ben zonder jou. Het is zo’n vreemd gevoel nu ik gestopt ben met jouw dochter te zijn.

Gisteren had ik daar een discussie over met iemand die me zei dat ik altijd jouw dochter zou zijn. Maar dat is niet waar. Zo voelt dat helemaal niet voor mij. Er is geen laag meer boven mij. Ik ben de oudste vrouw in onze lijn. Ik ben vanaf nu zelf verantwoordelijk. Ik ben volwassen geworden sinds jij wegging. En ik worstel met deze volwassen versie.

Volwassenheid heeft voor mij niets te maken met zelf kinderen hebben en de afbetaling voor een huis. Ik heb dat heel lang gedacht. Ik besef nu pas dat ik – zolang jij er was – altijd terug kon naar mijn kind zijn. Ik kon altijd verantwoordelijkheden delen en jij nam jouw deel altijd zonder morren op want dat is blijkbaar wat moeders doen.

Maar goed. Bompa Ken is gestorven. Dat ontlokte bij Luiz een luid: “Iedereen gaat hier maar dood.”. “Ja”, zei ik, “uiteindelijk gaat iedereen hier dood en ik ben eindelijk volwassen."

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen [email protected]